فريدون

تار و پود هستی ام برباد رفت

 به پيش روي من

 

          تاچشم ياري مي كند درياست

 

چراغ ساحل آسودگي ها در افق پيداست

 

دراين ساحل كه من افتاده ام خاموش

 

                  غمم دريا   دلم تنهاست...

 

وجودم بسته در زنجيرخونين تعلق هاست!

 

    خروش موج بامن مي كند نجوا:

 

كه هركس دل به دريا زد رهايي يافت

 

مرا آن دل كه بر دريا زنم نيست....

 

زپا اين بند خونين بركنم نيست....

 

               اميد آنكه جان خسته ام را

 

            به آن ناديده ساحل افكنم نيست

 

                     ...........!؟

 

 

نظربده يالا يالا

 



+نوشته شده در یک شنبه 6 شهريور 1390برچسب:شعر فريدون,ساعت16:54توسط عهدیه | |