فروغ

تار و پود هستی ام برباد رفت

 

آنكس كه مرا نشاط و سرمستي داد

 

آنكس كه مرا اميد و شادابي داد

 

                هرجاكه نشست بي تامل گفت:

 

                 "او يك زن ساده لوح عادي بود"

 

مي سوزم از اين دورويي و نيرنگ

 

يكرنگي كودكانه مي خواهم

 

                   اي مرگ از آن لبان خاموشت

 

                  يك بوسه جاودانه مي خواهم

 

 

بدو اول نظر بده وگرنه من غصه مي خورم



+نوشته شده در سه شنبه 22 شهريور 1390برچسب:شعر فروغ,ساعت9:7توسط عهدیه | |