فريدون

تار و پود هستی ام برباد رفت

يك شب از دست كسي باده اي خواهم خورد

 

كه مرا با خود تا آن سوي اسرار جهان خواهد برد !

 

با من از هست به بود

                            با من از نور به تاريكي

 

                                            از شعله به دود

 

با من از آوا تا خاموشي دورتر

 

                             شايد تا عمق فراموشي

 

   راه خواهد پيمود...!

 

كي از آن سرمستي خواهم رفت؟

 

كي به همراهان خواهم پيوست؟

 

              من اميدي را در خود بارور ساخته ام

 

               تار و پودش را با عشق تو پرداخته ام

 

مثل تابيدن مهري در دل

                            

                     مثل جوشيدن شعري از جان

 

مثل باليدن عطري در گل جريان خواهم يافت

 

مست از شوق تو

 

از عمق فراموشي راه خواهم يافت !؟

 

باز از ريشه به برگ

                      

                  باز از بود به هست

 

                             باز از خاموشي تا فرياد...

 

سفر تن را تا خاك تماشا كردي

 

سفر جان را از خاك به افلاك ببين

 

گر مرا مي جويي

                      سبزه ها را درياب!

           

             با درختان بنشين

 

كي !؟ كجا !؟

                     آن نمي دانم !

 

اي كدامين ساقي

                        اي كدامين شب

 

      منتظر مي مانم  !!!؟

 

 

 

بر و بچه هاي گل نظر بدن كه بدجور منتظرم بدو بدو



+نوشته شده در دو شنبه 21 شهريور 1390برچسب:شعر فريدون,ساعت13:11توسط عهدیه | |